De kracht van ontmoeting

En het laten varen van vooroordelen...

Dit is de derde keer dat ik aan dit artikel begin.
Eerst had ik een heel verhaal geschreven over mijn frustraties met betrekking tot het kabinet. Het begon bij het feit dat migranten overal de schuld van krijgen. Bijvoorbeeld van de woningcrisis. Ik ging dat eens uitzoeken — en wat blijkt: ‘migranten’ hebben daar eigenlijk helemaal niets mee te maken.
(Ik ben zo iemand die dat dan gaat onderzoeken, terwijl ik zelf in een prachtig huis woon... why??)

Anyway: het ging mis toen we van wonen een koopmarkt maakten. Woningen worden opgekocht door beleggers, alles gaat de vrije markt op. En de markt bouwt voor wie betaalt — en dat is zelden de startende huurder of koper.

Daarnaast is er de afgelopen jaren nauwelijks gebouwd voor starters, of voor ouderen die hun eengezinswoning willen verlaten en daarmee ruimte maken voor een volgende generatie.

Afijn, ik had er dus een heel verhaal over geschreven. Ik las wat artikelen, waaronder deze: Woningcrisis

Ook de ellenlange discussie over het tekort aan AZC’s komt mijn neus uit. Tussen 2010 en 2020 gingen er in totaal 18 (!!) AZC’s dicht. Daarmee verdwenen duizenden bedden en honderden banen. Al vanaf 2019 roept het COA dat dit teruggedraaid moet worden, omdat we later met een tekort zouden zitten. En nu is het huilen.
Ook de uitspraak "nog nooit zoveel asielzoekers als nu" is niet helemaal waar. In 2015 waren het er véél meer.

Eens: we hebben goed beleid nodig rondom deze mensen. Maar ik word er verdrietig van dat het kabinet vooral zondebokken aanwijst, in plaats van aan de slag te gaan.

Ik had ook een paar alinea’s geschreven waarin ik de overeenkomsten tussen minister Faber en tante Cato (uit Pietje Bell) tot in detail beschreef. De grootste overeenkomst? Waarschijnlijk het feit dat ze allebei een hekel aan kinderen lijken te hebben.
Als het aan Faber ligt, gaan de kinderen uit een AZC niet meer op stap.
"Kom nou, het is hier geen vakantieoord."

Ah, nu zijn we het dan toch ergens over eens. Het wonen in een AZC, of in een noodopvang — al is het op een cruiseschip — is inderdaad allesbehalve een vakantie. Dat klopt!

Toen las ik las dat zowel Geert Wilders als Faber spraken over het deporteren van migrantenkinderen… Kom op, hè. Met dit soort leiders kun je toch geen land besturen?

Maar goed: wie heeft er eigenlijk zin om dit te lezen? Als je nog niet bent afgehaakt: chapeau. Serieus.

Misschien is het beter om ons te richten op de mogelijkheden waar wij als burgers wél invloed op hebben. Zoals jullie weten schrijf ik een boek: Stemmen uit de AZC, ook al staat de titel nog niet helemaal vast is het duidelijk, toch?! Een van de hoofdstukken gaat over de kracht van ontmoeting. Een citaat wat ik schrijf:

Hoe komt het dat een persoon op de één heel dreigend overkomt en op de ander juist als een vriendelijk iemand?
Psychologen zeggen dat we de wereld vaak beoordelen op basis van onze eerdere ervaringen, culturele normen en de beelden die we meekrijgen. Als iemand in je omgeving of in de media vaak als ‘gevaarlijk’ wordt afgebeeld — denk aan donkere mannen, Arabisch sprekende jongeren, mensen in een groep — dan sla je dat onbewust op. Je brein maakt razendsnel verbindingen: deze persoon = mogelijk gevaar.

Dat heet ‘impliciete bias’. Het is geen bewuste keuze, maar een automatische reactie. En dan speelt ook nog mee of je zelf op dat moment ontspannen bent of juist gespannen. Angst en stress maken mensen alerter voor ‘bedreiging’, ook als die er feitelijk niet is.
Als je dus opgroeit in een omgeving waarin je vooral negatieve beelden van vluchtelingen of mensen van kleur te zien krijgt, dan is het logisch dat je reflex een beetje op scherp staat. Maar logisch is niet hetzelfde als terecht. Dáár zit de uitdaging.
Hoe kun je mensen helpen om die reflex niet de waarheid te laten bepalen?

Getekend door Mohammad Abd

Soms vragen andere wel eens, Kathink waarom doe je dit ‘werk’ eigenlijk? Mijn antwoord zal altijd zijn: omdat ik een volgeling van Jezus ben. Ik kan niet tegen onrecht en bekommer me daarom graag om mensen die aan de zijlijn of op de wachtbank worden gezet. Ik las eens ergens: Jezus is een vriend die de kamer binnen komt als de rest van de wereld zijn biezen heeft pakt.

En ik zeg zeker niet dat we nu allemaal naar een AZC moeten rennen om daar aan de slag te gaan. Maar misschien moeten we stoppen met alles meteen te veroordelen en gewoon de kracht van ontmoeting ervaren. Niet door te oordelen op basis van onbewuste vooroordelen, maar door écht contact te maken. Hoe kunnen we de reflexen van onze angst doorbreken en samen bouwen aan een betere toekomst?

Nou, dit wilde ik dus ongeveer met jullie delen. Ik vertelde ook nog iets over mijn nieuwe, -oude- bureau wat opgeknapt gaat worden. En het ontbreken van een schrijfplek (en daarmee het ontbreken van structurele schrijfseltjes)

Daar zal ik jullie later een keer mee vermoeien, haha!

Tof dat je meeleest. Wil je mij bemoedigen, door te gaan met schrijven? Zet je naam dan op de mailinglist, dankjewel!